"Kiedy weszłam na Twojego bloga to się przeraziłam! Ty się bawisz lalkami! Ile ty masz lat?!"
Witajcie, długo nie było postu, ale wracam do pisania co tydzień. Ostatnio czułem, że znowu brak mi weny, po czym usłyszałem od koleżanki z klasy zdanie, które możecie zobaczyć wyżej. Tak, zainspirowało mnie, i się cieszę, ponieważ ten post planowałem od dawna. Proszę Was, abyście wytrwali do końca.
Nie mam nic do osoby, która to powiedziała, co więcej naprawdę bardzo ją lubię, jednak denerwuje mnie takie myślenie, które mogę nazwać trochę prymitywnym.
Mam wrażenie że w dzisiejszych czasach wszystko opiera się na schematach, ludzie są z góry przydzielają do tego co mamy wybrać w najmłodszych latach, jak mamy żyć; z góry przydzielono czym mamy się bawić, z kim bardziej kolegować. Co możemy robić, a czego nie, społeczeństwo wywiera w ten sposób bardzo duży nacisk na najmłodsze osoby, aby trzymały się schematu... Jednak co jeżeli ktoś wyjdzie poza schemat?
Może na początku nie wiesz o schematach, wybierasz coś innego w tak młodych latach swojego życia, że nawet nie pamiętasz jak to wyglądało, jednak zaczynasz się o nich dowiadywać i to bardzo szybko. Jak? Przez ludzi. Ludzie śmieją się z ciebie, poniżają, uważają cię za gorszego, za innego, za dziwaka. Uważają, że to nienormalne, że wyszedłeś poza schemat. Może i nieświadomie, ale zamykają Cię w sobie, wydaje Ci się, że robisz coś źle, ale... Ale co? Co robisz źle? Ukrywasz to, że lubisz robić inne rzeczy niż powinieneś, ale dlaczego powinieneś? Bo społeczeństwo utworzyło schematy, które są często powodem twojego bólu. Próbujesz to z siebie wyrzucić, nie chcesz tego, nie chcesz być inny, chcesz być takich jak reszta, nie wyróżniać się. Próbujesz. Jednak, na próbach się kończy, bo to jest częścią Ciebie i ciągle do Ciebie wraca. Nie możesz pozbyć się swojego umysłu, części siebie, mimo wszystko zdaje Ci się, że powinieneś być inny, że ciągle robisz coś źle.
Ukryłeś to. Większość zapomniała o tym, że kiedyś robiłeś coś inaczej. Starasz się być jak reszta i taki jesteś, zmieniłeś się? Nie, tylko udajesz, w środku ciągle jest ta sama osoba, jest tam niezmiennie od początku i nie wyrzucisz jej z siebie, tylko ją w sobie ściskasz, ukrywasz. Co jak ludzie się dowiedzą? Boisz się, że się od Ciebie odwrócą, że Cię wyśmieją, że będą Cię poniżać. Dlaczego oni nie dostrzegają tego co Ty? Czemu oni są ciągle zapatrzeni w schematy. Przecież ty nie robisz nic złego. Kolejne zainteresowanie, kolejne przytyki, ciągle jest coś nie tak... Ale z Tobą? Czy może raczej z nimi? Zaczyna w końcu do Ciebie docierać, że nie jesteś sobą, że starasz się być kimś kim nie jesteś. Jednak nie masz na tyle odwagi, żeby otwarcie być sobą, robić to co lubisz. Twoje małe wyjście za schemat przeobraziło się w pasję, odkrywasz kolejną i kolejną, a każda ukształtowała się dzięki temu, że byłeś inny, że wybrałeś coś innego niż reszta.
Chciałbyś się dzielić tym co robisz, masz wielką chęć pokazania tego innym... Jednak komu? Wszyscy Cię wyśmieją... Na pewno tak będzie, przecież nie to powinno cię interesować, nie taki powinieneś być... A może? Może jednak taki powinieneś być? Dowiadujesz się o miejscu gdzie możesz założyć własny kącik, tam wszyscy będą mogli dowiedzieć się o twojej pasji, jednak nikt nie będzie wiedział kim jesteś.
Zakładasz bloga, dosyć szybko zdobywa pierwszych czytelników... I nie wierzysz. Nie wierzysz w to co widzisz. Ludziom podoba się to co robisz, nawet Cię chwalą, zazdroszczą, czekają na kolejne posty. A ty czujesz jak Ci się robi ciepło na sercu. Oni Cię nie oceniają, co więcej, oni lubią te same rzeczy. Są tacy ludzie jak Ty. Jesteś szczęśliwy, jednak to tylko Internet. W prawdziwym życiu ponownie zakładasz maskę. Jednak coś się w Tobie zmieniło i ciągle się zmienia. Jednak tak naprawdę nawet przed rodzicami miałeś opory, oni nie mieli nigdy nic przeciwko twojej pasji jednak nie byłeś pewien czy nie woleliby, żebyś był jak inni. Coraz więcej osób Cię podziwia, w między czasie zmieniasz szkołę; nowe początki, nowe inne miejsce. Otwierasz się, przed ludźmi i przed rodzicami. Rodzice zaczęli cię mocno wspierać, również podziwiać to co robisz. Już się nie ukrywasz tak bardzo jak kiedyś. Znajomi którzy przyjeżdżają w odwiedziny też Cię podziwiają. I zaczynają się drastyczne zmiany. Jednak tylko w Twoim umyśle. Masz własne zdanie, rozumiesz więcej, wiesz więcej. Masz wrażenie, że zmienia się wszystko dookoła, a tak naprawdę zmieniasz się tylko Ty.
Mimo wszystko jest inaczej. Ale jest lepiej. Teraz wie dużo osób, nie ukrywasz tego i mimo, że większość osób uważa, że rzeczy, które robisz są niesamowite; ciągle są osoby, które uważają to za coś dziwnego, że powinieneś być inny... Czasem się z Ciebie podśmiewują, może nawet często, ale nie wiesz tego, ponieważ robią to z Twoimi plecami? Jednak teraz jesteś pewien. To co robisz NIE JEST złe, to, że wyszedłeś za schemat nie oznacza, że jesteś złą osobą, nie oznacza, że powinieneś być inny. Wiesz teraz, że tak naprawdę jesteś wyjątkowy, ale zawsze będą ludzie, którzy nie będą postrzegać tego w ten sposób... I musisz się z tym pogodzić. Pamiętaj, jeżeli wyszedłeś poza schemat - nie wstydź się, bądź sobą.
Otworzyłeś się. Mimo to ciągle spotykają cię przykrości, pamiętasz jednak, że ludzie się nie zmienili, więc nie wszyscy przyjmą Cię z otwartymi rękami, większość ciągle żyje schematami. Ale wiesz, że są ludzie w Twoim życiu, którzy będą Cię zawsze wspierać i jesteś im wielce wdzięczny, nawet jeśli im tego nie mówisz. Drogi czytelniku, życzę ci wielu takich osób w Twoim życiu.
Byłem chłopcem, który wyszedł poza schemat, a to była historia tego co działo się w mojej głowie na przestrzeni lat, od zerówki do teraz - trzeciej gimnazjum. Co zrobiłem inaczej? Wybrałem lalki zamiast samochodzików. Teraz je kolekcjonuje, przerabiam, staram się z każdej zrobić moje własne małe dzieło sztuki. Jednak ciągle są ludzie, którzy powiedzą, że bawię się lalkami, bez żadnego szacunku do tego ile pracy i pasji w to wkładam. Mimo to, nie mam im tego za złe, mogą nie rozumieć pewnych rzeczy, dla tego właśnie napisałem ten post, który wierzę, że jest bardzo uniwersalny i w ten czy inny sposób odzwierciedla uczucia wielu ludzi. Pokazuje on jak takie krótkie zdanie może zranić niektóre osoby, które walczyły ze swoim własnym hobby przez wiele lat. Oprócz lalek, częściej przebywam w towarzystwie dziewczyn, ciągle uwielbiam animacje, bajki Disney'a itp. uważam, że przekazują treści, które mogłyby dać dużo do zrozumienia nie jednej dorosłej osobie. A jednak nadal są ludzie, którzy mi mówią "Czy ty serio oglądasz te bajki dla małych dzieci?". Urodziłem się taki i nie mam na to wpływu. Co więcej zostałem obdarowany artystyczną duszą, więc jestem też bardziej wrażliwy itd. I bardzo cieszę się z tego powodu.
Kiedyś chciałem być jak reszta, a teraz cieszę się, że nie jestem jak inni. Jestem sobą i jestem z tego powodu dumny, mimo że ciągle bywa trudno ;)
Dziękuję Wam wszystkim za Wasze wsparcie, byliście i ciągle jesteście dla mnie wielką podporą, nie wiem jakby wyglądało teraz moje życie, gdybym nie założył wtedy bloga, gdyby nie było Was.
Mam nadzieję, że przynajmniej niektórzy wytrwali do końca, mam nadzieję, że nie przeszkadza Wam jak raz na dłuży czas napiszę post tego typu - od serca.
Pozdrawiam i jeszcze raz bardzo Wam wszystkim dziękuję
Matthew
